De fatsoenlijke anarchist
Breek een lans voor goed fatsoen. Een mens moet iets, zo op een zondagochtend, een tijdstip waarop de voorvader de preek van de pastoor aanhoorde. Schuilt er een moraalridder in me? Hoegenaamd niet. Al ontsnapt ze me mondjesmaat, een schuine mop is me niet vreemd. En godbetert, ik kruis wel eens een doorlopende witte lijn in het verkeer.
In Keulen ging het er een pak heftiger aan toe, vrouwen werden betast en bestolen. Tot zelfs verkracht en ruwweg in elkaar geslagen. Waar is het fatsoen, het respect? En het debat ging terecht meteen hemelsbreed. Niet enkel de nieuwe Duitser of de wanhopige vluchteling ontbeert het logisch normbesef, we zien het in alle lagen van onze samenleving, op straat, in de huiskamer en op social media.
Iedereen kan zich tegenwoordig een vuilbekkende stem aanmeten en vrank en vrij de ander besmeuren. Een tweet gaat zo makkelijk, een reactie op facebook is even snel gezet. Denken en schrijven verloopt duidelijk ook niet steeds in die volgorde. We kwetsen er op los en hoppen van de éne reactie naar het andere forum om toch maar weer iedereen ons gedacht te zeggen.
En nu ontwaken we schijnbaar en zien we de vuilbekkerij exponentieel uitgedrukt in de aanranding van vrouwen. Beste wereld, dit is niet nieuw. Wat nieuw is, is het doorbreken van de hypocresie. Het openlijk ongeloof en het benoemen. Her-benoemen, want ooit deden we dat, tot het politiek incorrect werd en stigmatiserend. En veralgemenend, en niemand heeft graag veralgemening want in de ultieme veralgemening zit je ook zelf…
Oh fatsoen, waar ben je?
Klinkt zwartgallig? De somberheid kent een tegenbeweging. Van mensen die samen reageren, initiatief nemen en kleine dingen doen tegen groots onrecht. Nét dat maakt je vandaag apart, tegen de stroom in vluchtelingen helpen of lippenbalsem verkopen, aangespoord door Music for Live.
Vorige zondag liep ik Michael Van Peel tegen het lijf in de avonduren. Niet toevallig, ik wachtte hem meer dan anderhalf uur op in café The Joker waar hij op het meest memorabele comedy podium van Vlaanderen het beste van zichzelf kwam geven. Voor 5 EUR en wat drank zat ik zowat op de man z’n schoot. Al was dat laatste gelukkig net niet, zouden we geen van beiden prettig gevonden hebben weet ik zeker.
En Michael had het er zowaar ook over, decency is het nieuwe punk. Uitgevonden door Tom Hannes, zenboeddhist en coach en nog vele andere dingen. Ik kijk uit naar het boek dat hij hierover schrijft. Beide heren duwen ons de vijver van empathie in. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Hang ik in een maand vol goede voornemens hier toch nog de moraalridder uit.
Ik spoel m’n mond en speel punk. De punk van het fatsoen. Tot punk én punk én mainstream is. Dat kan, als we dat met genoeg mensen willen.